در رویاهای خوش, پار و پیرار.
 
حقیقت, سنگی, جاری
و بلورهای باور
که می شکنند
              در زمزمه های سنگ.
 
بیداری, من و تو
در بیداری نیست،
در تنش, تب آلودهء
جوانه ای ست
 
که سنگ و یخ را می شکند،
در شب, زمین.
 

((مرا بیاد آور
در خلوت ترین شب سال نو
با کبریت های که در دستهایم می سوزند
و خیال تو را به یاد من می آورند

مرا به یاد آور
که حتی در غمناک ترین سپیده ی این عشق
هم مردمان سزمین شب های خلوت نخواهد فهمید
که خیال تو آخرین هنگامه ی مرگ من است..!!!))

دنیا کم وسعت تر از این ها خواهد بود

وقتی که وسعت ساده ترین بهانه ات را نداشته باشى....))

وقتی که محکوم به ساده دیدنی... کوچک خواهد بود...دنیا.. دنیایی که نتوانی  در آن عشق بورزی..

                         دنیایی که وسعت بوسه هایمان را ندارد

                                    خیلی کوچک است

                          برای اسارتی که عشق می شناسد..