چشم و گوش به نفرینی در وقفِ آدمیان بود، اگر نَه سپیدِ پگاه، هم زردِ نیم‌روز هر روز سرخ تعبیر شد و کاهنده کوه به فریادِ سکوت همان اشارتِ تاریک کرد که برگِ دَم زده در هُرمِ آفتاب با رقصِ واپسین تا خاک.
رویا
دوشنبه 30 اردیبهشت‌ماه سال 1387 ساعت 08:03 ب.ظ
سلام
جالب بود و خوندنی
منتقد نیستم که مفصل بنویسم
اما ....خوب بود!
این وبلاگ درآمد سازست یا ادبی؟
به هر حال....
موفق باشی
یا علی