اشعار سعید رضوانی

عشقت
بهایِ خسرانِ بودن است،
حاصلِ سالیانم نَه،
که سال بی‌تو همه سال
بر کِشت‌گاهَم
مترسک خمیازه می‌کشید.

به پیشانی نامت،
خوبِ بی‌ریاضت،
تقدیسِ قَدَمَم شد
بر راهِ بی‌تقدّس،

هم‌چنان در گوش کلامت
ترانه‌ی تسلّیم باد،
که دشوار باید رفت.